Het was een krachtig beeld op de voorpagina van de zaterdagse Volkskrant op 21 mei. Wakker worden met een blaaskatheter als symbool hoe het zorgstelsel is verworden tot een niet uit elkaar te rafelen slangetje.

Toen ik de backoffice binnenstapte zag ik 3 oververhitte gezichten. Ik wilde vragen waarom er nog niemand had gereageerd op de patiënt aan de balie, maar dat werd vrij snel duidelijk: onderbezetting.

Als kind leek een week een eeuwigheid te duren, wachtend op je verjaardag kropen de dagen voorbij. Het was vol spanning aftellen naar de cadeautjes en het feestje. Bij kinderen is het tijdsbesef geheel anders dan bij volwassen

Ik ben de zoon van een apotheker en heb een huisarts als oom. De twee broers groeiden op in hetzelfde gezin, beiden werkzaam in de zorg en hielden ook nog eens praktijk in hetzelfde dorp. Een goed stel die twee.

Wat doen ze daar toch de hele dag? Het beeld als je de apotheek binnenkomt: iedereen loopt druk op en neer, lades worden opengetrokken en er wordt intensief naar beeldschermen gekeken. Ik krijg de vraag geregeld.

Nu het stof langzaam begint te dalen blijft er weinig over van alle mooie intenties. Goede bedoelingen verdwijnen in 2022 net zo snel als ze in 2020 zijn gekomen. Kennelijk duurt corona te lang.

Daar ligt ie dan, Kiezen voor Houdbare Zorg. Mensen, middelen en maatschappelijk draagvlak, de blauwdruk voor de herinrichting van het zorglandschap.

Innovatie kent meerdere definities en roept verschillende associaties op. Maar altijd is de mens de drijvende kracht erachter. Met onze opponerende duimen slagen we erin voor iedere vraag een oplossing te creëren.