Corona heeft ons flink wakker geschud. Na de eerste angst daalde het besef al snel: we gaan het allemaal anders doen. Waarom altijd de patiënt naar het spreekuur laten komen? Dat kan in voorkomende gevallen ook prima online. Zorgverzekeraars die zich coulant opstellen en op vertrouwen een blanco check sturen: betalen doen we later wel. Zorgverleners, huisartsen en apotheker die over het eigen domein stappen en terug gaan naar de basis: zorg verlenen door samenwerken.
Maar nu het stof langzaam begint te dalen blijft er weinig over van alle mooie intenties. Goede bedoelingen verdwijnen in 2022 net zo snel als ze in 2020 zijn gekomen. Kennelijk duurt corona te lang. Ergens zit er een diep geworteld verlangen naar het ouwe normaal.
De files op de weg zijn weer terug. Kennelijk ook weer met patiënten op weg naar een afspraak met de zorgverlener. Zorgverzekeraars ruziën als vanouds over de centen. In het nieuwe jaar zijn er nog steeds zorgpartijen zonder contract. Het gaat weer over de grote tekorten aan geneesmiddelen, het ‘nee’ zeggen tegen de patiënt aan de balie en in de spreekkamer als er weer eens een geneesmiddel niet op voorraad is.
We sturen aan op terug naar normaal. Zo gauw een crisis bezweert lijkt te zijn trekken we ons weer terug binnen ons vertrouwde domein.
Dan is het stoer dat Prof. dr. Jan Kremer een verwoede poging doet om de zorg op te schudden. Als speciaal gezant Passende Zorg van Zorginstituut Nederland aan hem de taak de zorg duurzaam te reorganiseren zodat deze goed, toegankelijk en betaalbaar blijft.
Dat doet Kremer door scherpe vragen te stellen zo blijkt uit het interview met hem.
Waarom tot in de laatste levensfase die dure geneesmiddelen voorschrijven en afleveren? Terwijl de patiënt beter is geholpen met een journalist die het levensverhaal voor de kleinkinderen optekent.
Waarom krijgen patiënten niet altijd maatwerk eculizumab? Dat scheelt de helft aan kosten.
Waarom gaat de patiënt met een flinke griep, om maar iets te noemen, naar de huisarts, terwijl bij de behandeling van kanker de medisch vakspecialist besluiten neemt zonder dat de huisarts in het ziekenhuis meepraat.
Waarom praat de huisarts eigenlijk niet standaard mee in het ziekenhuis? Wanneer loopt de medisch specialist mee in de apotheek of bij de huisarts?
Daarbij stelt Kremer zich kwetsbaar op. “Ik zou het niet erg vinden als mijn ziekenhuis over 20 jaar overbodig is geworden omdat dan de zorg op een andere manier is georganiseerd.”
Wie gelooft in het gedeeld belang voelt de pijn om in te leveren op het eigen belang veel minder.
Niels van Haarlem
